Κι ανάμεσα στις κουβέντες μικρά μοναχικά τραπεζάκια σιωπηλά. Άνθρωποι που μοιάζουν να μην έχουν τίποτα να πουν. Περιμένουν κάτι να γίνει. Κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτό το κάτι. Γνωρίζουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα πολύ γενικευμένο. «Κάτι καλύτερο από αυτό που υπάρχει σήμερα» Χιλιάδες άνθρωποι απογοητευμένοι έχουν ο καθένας τη δική του αντίληψη για το τι είναι καλύτερο και καμιά απολύτως ιδέα πως θα γίνει εφικτό.
Τι είναι αυτό που υπάρχει γύρω μας? Omerta? Είμαστε πολίτες ενός κράτους που υποτίθεται πως έχει δημοκρατία και οι πολίτες θα έπρεπε να είναι η κυρίαρχη φωνή στις αποφάσεις ή είμαστε πολίτες μιας ευρωπαϊκής μαφιοζοκρατίας που τα διάφορα κλαν αλωνίζουν με τους μπράβους τους και «τα αρπάζουν» από τους τρομοκρατημένους κατοίκους?
Έχω περάσει από πολλές φάσεις στη ζωή μου. Τις φάσεις που περνάει κάποιος που είναι φύση ζιζάνιο. Ξεφύτρωνα παντού όπου δεν με σπέρνανε. Φύτρωσα σε χωράφια που έμοιαζαν με παράδεισο κι άλλα που ήταν σίγουρα η κόλαση. Μα τούτο δω το χωράφι είναι άνοστο και στείρο ακόμα και για ένα ζιζάνιο. Όλη η κατάσταση έχει πάρει τη μορφή του μοιραίου. Όπως ο γιατρός που χρόνια έλεγε στον ασθενή του να προσέχει το πολύ ποτό, να κάνει κράτη, να τρώει καλύτερα, να κοιμάται περισσότερο, κι ο ασθενής είχε μέσα του την αίσθηση του άτρωτου. Πως όλοι οι άλλοι θα πάθαιναν κάτι εκτός από εκείνον και τώρα αδυνατεί να πιστέψει πως συνέβη και σ΄αυτόν.
Ναι αυτή η παράνοια που φυσάει στο καφενείο μοιάζει να βρίσκεται ακόμα στο στάδιο της άρνησης, της ελπίδας πως αύριο το πρωί κάποιος θα ξυπνήσει και θα δει με ανακούφιση πως ήταν απλά ένας νυχτερινός εφιάλτης. Η κι αν ακόμα είναι αλήθεια μπορεί η διάγνωση να είναι λάθος και στις επόμενες εξετάσεις όλα να δείξουν πεντακάθαρα.
Οι θαμώνες βρίζουν, απελπίζονται, βάζουν το κεφάλι κάτω κουρασμένοι αλλά δεν υπάρχει τίποτα ακόμα τόσο βίαιο να τους πετάξει κάτω από τις καρέκλες. Ναι, φοβάμαι πως τα όρια αντοχής μας είναι απίστευτα ελαστικά. Νοιώθω πως μπορούν να μας σπρώχνουν με την ευκολία που σπρώχνεις ένα λαστιχάκι και να έχουμε περιθώριο να ξεχειλώσουμε κι άλλο.
Φοβάμαι μήπως οι άνθρωποι δεν έχουν πια όρια στην εξαθλίωση. Μήπως ότι και να συμβεί θεωρηθεί φυσικό επακόλουθο. Αναγκαιότητα. Μοιραίο. Αναπόφευκτο. Ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο που πρέπει κανείς απλά να σπρώξει πιο μέσα.
Κοιτάζω ένα νεαρό παιδί στη γωνιά. Ένα λεβέντη. Νοιώθει να σκάει. Νοιώθει τόσο σφιχτά δεμένος που τα μπράτσα του ματώνουν από τα παλιόσχοινα. Προσπαθεί να φωνάξει στους γύρω του. Να αρθρώσει μια κραυγή αγωνίας. Θέλω να παλέψω δείξτε πως και τώρα αμέσως θα το κάνω. Κι είναι σαν όλοι οι γύρω του να απαντούν κουρασμένα «και τι θέλεις να σου βρούμε παλαίστρα?»....
Βλέπω σε όλους τους ιδεολόγους του κερατά , τους επαναστάτες της δεκάρας, τους χωμένους μέχρι το μεδούλι μέσα στο σύστημα, ένα σαρκασμό τόσο χυδαίο που αναρωτιέμαι μήπως τα γιαούρτια τελικά τα πετάμε σε λάθος ανθρώπους.
Μου ζητούν ψυχραιμία. Υπομονή. Αυτοσυγκράτηση. Λογική. Μεθόδευση. Μεθόδευση σε τι ? Στο να μάθω πως μπορεί κανείς να κρύβει τη δειλία του κάτω από ωραία λόγια που τελικά δεν κοστίζουν και τίποτα?
Οσο σιχαίνομαι τους προδότες της πατρίδας, τους ξεπουλημένους, άλλο τόσο σιχαίνομαι τους ανούσιους επικριτές με το στοχαστικό υφάκι και λερωμένη τους συνείδηση ήσυχη. Δίπλα στα θηρία που δρουν ανεξέλεγκτα αρχίζει και φαίνεται επί τέλους ο ρόλος εκείνων των χειρότερων που έχουν επωμισθεί ένα πιο κατάπτυστο καθήκον. Να φροντίσουν τα πρόβατα να μείνουν πρόβατα ραντίζοντάς τους με το χειρότερο δηλητήριο. Την πειθώ πως όλα έτσι πρέπει να γίνουν.....
Στην Ελλάδα τελικά η μεγαλύτερη πληγή είναι πάντα μία. Οι ενδιάμεσοι, ισορροπιστές που κλείνουν μόνιμα συμφωνίες της ντροπής. Τώρα πλέον έχουν τόσο πολύ ενσωματωθεί σ΄αυτή τη διαδικασία ξεπουλήματος των ιδεών τους, που ωθούν τους αγανακτισμένους να κρατήσουν πάση θυσία το μαχαίρι στη θήκη πριν καν προλάβουν να το βγάλουν.
Τίποτα πιο άθλιο από το δούλο που κάνει περισσότερα κι από αυτά που του ζητάει ο αφέντης του.
ΥΣ. Παιδιά μη φοβάστε για το πως θα σας χαρακτηρίσει ο καθένας. Αν έχετε όρεξη να παλαίψετε για ένα καλύτερο αύριο, βρείτε αυτούς που έχουν όρεξη στ΄αλήθεια και στείλτε τους υπόλοιπους στο διάολο χωρίς καμιά τύψη.
http://vasiliskos2.blogspot.com/2011/04/blog-post_09.html
