Αν τώρα, με όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα, ήμασταν σε παλιότερες εποχές, θα είχε ήδη επέμβει ή το παλάτι ή ο στρατός. Ευτυχώς, δεν είμαστε. Το «ευτυχώς», στην περίπτωσή μας έχει διπλή έννοια. Ευτυχώς, γιατί δεν είναι δυνατόν να αναζητούμε λύσεις, όπως αυτές του παλατιού και των τάνκς, για να....
μας βγάλουν από το αδιέξοδο της «δημοκρατίας» που έχουμε φτιάξει. Ευτυχώς ακόμα, γιατί ήρθε επιτέλους η ώρα της ευθείας σύγκρουσης του σάπιου πελατειακού πολιτικού συστήματος με τον ίδιο τον λαό, την νοοτροπία του οποίου, αυτό το ίδιο δημιούργησε.Σήμερα λοιπόν, δεν υπάρχουν ούτε το παλάτι, ούτε ο στρατός για να βάλουν το πολιτικό σύστημα στο «ψυγείο» και να αποσύρουν τους πολιτικούς με ασφάλεια, από την λαϊκή οργή, ώστε να επανέλθουν όταν θα περάσει η κρίση, ως δήθεν αγωνιστές της δημοκρατίας. Όπως δηλαδή γινόταν κατ’ επανάληψη στη νεότερη ιστορίας μας. Σήμερα αναγκαστικά, το υπάρχον πολιτικό σύστημα θα αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο το λαό και όπως είναι μαθηματικά βέβαιο, θα καταρρεύσει με πάταγο. Ας ελπίσουμε πάντως, να καταρρεύσει γρήγορα και ανώδυνα και κυρίως να μην προσφύγει στη «βοήθεια» εξωτερικών δυνάμεων. Μην κάνει τα πράγματα δύσκολα και υπάρξουν άσχημες για τον τόπο συνέπειες.
Όμως, η Ελλάδα πρέπει να κυβερνηθεί. Και όχι μόνο απλά να κυβερνηθεί, αλλά να ληφθούν και πολύ δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις για όλο το λαό.
Ποιος όμως θα πάρει τις αποφάσεις αυτές; Πως αυτές οι αποφάσεις θα έχουν το κύρος και τη δύναμη να επιβληθούν;
Μια είναι η λύση. Η «δικτατορία» της πλειοψηφίας. Δηλαδή, μόνο ο ίδιος ο λαός, με ποσοστό 50%+1, μπορεί πλέον να πάρει τέτοιες δύσκολες αποφάσεις.
Αυτή μήπως, δεν είναι η αληθινή έννοια της Δημοκρατίας;
Υπάρχει κάποια αντίρρηση; Θέλει μήπως κάποιος, ορισμένες εξαιρέσεις κάποιων από την δημοκρατική αρχή; Ή μήπως θέλουμε έναν «μεσσία» να μας σώσει;
