Λένε ότι μετά από κάποια ηλικία δε γίνονται αληθινές φιλίες. Λάθος. Σήμερα θα σας διηγηθώ τη δική μου ιστορία, που ανατρέπει το παραπάνω συμπέρασμα.
Όλα ξεκίνησαν πριν λίγους μήνες.
Είχα μια συνηθισμένη καθημερινότητα. Το πρωί έφευγα από το σπίτι με το...
αυτοκίνητο, ακούγοντας εναλλάξ, μια το Ράδιο Θεσσαλονίκη, μια τον Τράγκα (που με ξυπνούσε ήθελα δεν ήθελα). Το air condition ανάλογα με την εποχή το έβαζα μια στο κρύο, μια στη ζέστη. Το απόγευμα γύριζα στο σπίτι, με τις ίδιες συνθήκες. Το μόνο που άλλαζε ήταν η συχνότητα του ραδιοφώνου. Τότε άκουγα ή Heart Fm ή Velvet. Κατά τα λοιπά, όλα τα ίδια. Και όλα πήγαιναν μια χαρά.
Έτσι νόμιζα τουλάχιστον.
Ώσπου μια μέρα, έκανε την εμφάνισή του ο καινούργιος φίλος μου. Ο Λάμπης!
Να ΄σου εκεί μπροστά στο καντράν, μου σκάει ένα χαμόγελο. Στην αρχή δεν του έδωσα σημασία. Αυτός επέμεινε. Τσάαααακ, άλλο χαμόγελο. Αναγκάστηκα να τον προσέξω. Δεν μπορώ να πω. Ωραίος ήταν ο καινούργιος μου ο φίλος. Είχε ολοστρόγγυλο προσωπάκι κι όμορφο χρώμα. Φωτεινό.
Από τότε, κάθε φορά που έμπαινα στο αυτοκίνητο, μόλις έβαζα μπρος, έψαχνα για τον φίλο μου. Ειδικά το βράδυ που έλαμπε περισσότερο μέσα στο σκοτάδι, ήταν ακόμη καλύτερη συντροφιά για μένα…
Η αλήθεια είναι ότι απ΄τη μια χαιρόμουν που ζωντάνευε εκεί μπροστά μου στο καντράν, από την άλλη στεναχωριόμουν μόλις τον έβλεπα. Κι ύστερα, δεν ήθελα να τον χάσω. Αλλά δε γινόταν. Ή αυτός ή εγώ. (Γυναίκες σου λέει…Δεν ξέρουν τι θέλουν!).
Πήγαινα, λοιπόν, στο βενζινάδικο κι έβαζα βενζίνη. Εξαφανιζόταν για 1-2 μέρες ο καλός μου φίλος, ο Λάμπης. Μου έλειπε όμως. Τον περίμενα με μια περίεργη ανυπομονησία. Και νάτος! Δε μου χαλούσε το χατήρι. Τσάααααααααααακ! Εμφανιζόταν και πάλι. Ο Λάμπης. Το στρογγυλό φωτάκι της βενζίνης!
Τώρα πια, το αίσθημα έχει εξελιχθεί. Δεν μπορώ ούτε μέρα χωρίς αυτόν. Όση βενζίνη και να βάλω, σε τέτοια τιμή που έφτασε, ο φίλος μου ο Λάμπης, είναι εκεί. Και μου χαμογελάει. Σα να μου λέει: «Καλημέρα!» αλλά και «καλησπέρα!».
Προχθές, όμως, μου φάνηκε ότι μου είπε και άλλα πράγματα. Μου φάνηκε πως μου είπε:
«Τι να σου πω, βρε φιλενάδα, δε σας καταλαβαίνω εσάς τους Έλληνες. Τόσα σας κάνουν κι εσείς …εκεί, δε σηκώνεστε από τον καναπέ σας! Σκύβετε το κεφάλι και υποτάσσεστε και λέτε: «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ».
Σας εξαθλιώνουν και είστε ευχαριστημένοι. Ειδικά τις τελευταίες μέρες, σας κοροϊδεύουν κι εσείς λέτε μεταξύ σας: έξω, άλλαξε το κλίμα, υπέρ της Ελλάδος…
Άλλα, ήξερα εγώ για τους Έλληνες, φιλενάδα. Ότι είναι περήφανος λαός, ότι δεν υποτάσσονται, ότι είναι παλικάρια!
Τόσο πολύ έχουμε αγανακτήσει εμείς οι «Λάμπηδες» με τη συμπεριφορά σας, που προχθές στη γενική συνέλευση που είχαμε, αποφασίσαμε να «ανάβουμε», έχετε δεν έχετε βενζίνη. Έτσι, για να σας αφυπνίσουμε. Μπας και συνέλθετε και βγείτε στους δρόμους!»
Αυτά μου φάνηκε, αγαπητοί μου, ότι μου είπε ο φίλος μου ο Λάμπης. Λέτε να τα φαντάστηκα; Λέτε να τα ΄λεγε στ’ αλήθεια;
Σήμερα πάντως, ο Λάμπης δε μου χαμογέλασε. Ούτε μου μίλησε. Ο οδηγός του λεωφορείου του ΟΑΣΘ άκουγε Καζαντζίδη.
Κι αύριο; Αύριο ίσως να πηγαίνω χιλιόμετρα με τα πόδια για να φτάσω στη δουλειά μου. Αν θα έχω δουλειά για να πηγαίνω…
