Νομίζω ότι κανέναν δεν πρέπει να εξέπληξαν οι «αλυτρωτικές» δηλώσεις του Προέδρου της Αλβανίας, Σαλί Μπερίσα. Η ρήση των αρχαίων Ελλήνων «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται», δυστυχώς επαληθεύεται σήμερα για τους νεο-Έλληνες.
Η οικονομική καταστροφή της χώρας και η εικόνα των Ελλήνων πολιτικών να εκλιπαρούν εδώ δύο και πλέον έτη τον κάθε πικραμένο ηγετίσκο της Ευρώπης για να μας δανείσουν, επόμενο ήταν να αμαυρώσει την εικόνα της άλλοτε κραταιάς Ελλάδος στα μάτια των Βαλκάνιων.
Δυστυχώς, η Ελλάδα του τέλους της δεκαετίας του ’90 και μέχρι το 2008, η οποία κυριάρχησε στην Βαλκανική Χερσόνησο οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά, ανήκει πια στο παρελθόν. Η εποχή που οι ελληνικές επιχειρήσεις ήταν μέσα στην τριάδα με τις μεγαλύτερες επενδύσεις στις βαλκανικές χώρες έχει πια περάσει ανεπιστρεπτί.
Η θέα των Ελλήνων αφεντικών που κυριαρχούσαν, επιδείκνυαν και σκόρπιζαν τον πλούτο τους, είναι απολύτως λογικό να προκαλούσε τον φθόνο και τη ζήλεια των φτωχών Βαλκάνιων που ήσαν στη δούλεψή τους, και εν τέλει συμπλεγμάτων κατωτερότητας.
Τώρα που γύρισε ο τροχός, ήταν επόμενο οι Βαλκάνιοι να επιζητήσουν τη ρεβάνς. Και να βγάλουν την χολή τους, αλλά και να θεωρήσουν ότι καθώς η Ελλάδα είναι σε μειονεκτική θέση, είναι συνεπώς αδύναμη να υποστηρίξει τα εθνικά δίκαιά της, και άρα ευάλωτη σε παντός είδους διεκδικήσεις.
Οι Αλβανοί, βέβαια αποτελούν ειδική περίπτωση, καθώς όντας οι πιο φτωχοί, υποανάπτυκτοι και καθυστερημένοι οικονομικά και πολιτισμικά, απ’ όλους τους Βαλκάνιους, το κόμπλεξ τους με τους Έλληνες είχε φτάσει σε απίθανα μεγέθη.
Το να περιμένει κανείς διαφορετική συμπεριφορά από τους ιστορικά πιστούς συμμάχους των Τούρκων από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι σήμερα, επειδή εδώ έφαγαν ψωμί οι Αλβανοί και η αλβανική οικονομία συντηρείτο από τα εμβάσματα των μεταναστών σε Ελλάδα και Ιταλία, είναι απλώς ουτοπικό. Κάποιοι μάλιστα έγιναν πλούσιοι, κυρίως βέβαια εκείνοι που ασχολήθηκαν με το εμπόριο ναρκωτικών και γυναικών, και με κάθε είδους παρανομία.
Ο Μπερίσα άλλωστε δεν είπε κάτι καινούριο. Η «Τσαμουριά» και οι σύμμαχοι των ναζί, Τσάμηδες, αποτελούν από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κεντρική διεκδίκηση της Αλβανίας εις βάρος της Ελλάδος. Ένα ζήτημα που λύθηκε οριστικά και αμετάκλητα από τις δυνάμεις του Ναπολέοντα Ζέρβα και άλλων Ηπειρωτών μετά το πέρας του Πολέμου.
Έτσι, αντί η Ελλάδα να θέτει μετ’ επιτάσεως θέμα αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, κατά τα πρότυπα των Αλβανών στο θέμα του Κοσσόβου, και να προστατεύει δυναμικά τα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών, τείνει να γίνει ο καρπαζοεισπράκτορας των Βαλκανίων, εξαιτίας της ανικανότητας των πολιτικών μας.
Ο ορισμός της απόλυτης ξεφτίλας…
Τα Σέβη μου.
