Πίστευα ότι το θέμα «ορυχείο χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής», είχε εξαντληθεί. Διάβασα, όμως, μια συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου. Ο εμφύλιος, είπε, δεν επίκειται, μαίνεται ήδη. Από τη μια μεριά όσοι θα δουλέψουν στο ορυχείο και, από την άλλη, όσοι
είναι αντίθετοι.
Μέχρι και σε χωριστά καφενεία πάνε οι μεν από τους δε. Όταν αυτά λέγονται από έναν πολιτικό, ο οποίος δεν μετείχε, μεν, στον εμφύλιο, αλλά έζησε τις μετεμφυλιακές συνέπειες, τότε τα πράγματα είναι πιο σοβαρά από μια πολιτική παρόλα σε μια συνέντευξη ή μια κουβέντα στο καφενείο. Το «από δώ» ή το «απέναντι».
Αναρωτιέμαι τι ακριβώς θέλουμε.
Θέλουμε ως χώρα, ως κοινωνία, ως τοπικές κοινωνίες, την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου ή δεν θέλουμε; Θέλουμε την εκμετάλλευση και του υπόγειου και του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου ή δεν θέλουμε; Έχουμε, μήπως, την ειδυλλιακή ψευδαίσθηση ότι αυτή η, όποια, εκμετάλλευση θα αφήσει άθικτο το περιβάλλον;
Ειδικά για την ΑΟΖ, περί της οποίας καλλιεργούνται τόσες και τόσες προσδοκίες, έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι δεν θα προκαλέσουν επιβάρυνση στο περιβάλλον οι γεωτρήσεις στο Αιγαίο, στο Ιόνιο, στον Πατραϊκό και όπου αλλαχού; Εάν ένα ορυχείο επιφέρει επιβαρύνσεις, μπορεί κανείς να αναλογιστεί τι σημαίνει «γεώτρηση στο βυθό της θάλασσας»;
Ενώπιων αυτών των ερωτημάτων, ώριμες κοινωνίες σταθμίζουν τα συγκρουόμενα αγαθά, μετρούν τα συγκριτικά οφέλη και τις ζημιές και αποφασίζουν. Ειδικά κοινωνίες αιχμάλωτες των δανειστών -όπως η δική μας- ή όμηροι της ύφεσης και της ανεργίας, έχουν κι άλλα αντικρουόμενα συμφέροντα να σταθμίσουν.
Αντίθετα, πλούσιες ή νοικοκυρεμένες οικονομίες -ενδεχομένως- να μην έχουν διλήμματα «χρυσός ή περιβάλλον» ή να απαντούν, ακόμα κι αυτές: και χρυσός και περιβάλλον. Εδώ, όμως, η δημόσια συζήτηση εδράζεται σε τρία βάθρα, από τα οποία δεν ξέρω ποιο είναι το πιο αμφισβητούμενο ή αν, θέλετε, το λιγότερο σαθρό.
Πρώτο βάθρο: το δημόσιο δεν έχει να ωφεληθεί ούτε ένα σεντ από το εξορυχθησόμενο χρυσό. Και τα 3 εκατομμύρια το χρόνο, τα οποία θα εισπράττει ο τοπικός Δήμος Αριστοτέλης, δεν είναι ευρώ;
Τι είναι; Κατοχικά χαρτονομίσματα; Ή, μήπως, ο Δήμος δεν είναι δημόσιο;
Δεύτερο βάθρο: Η εξόρυξη χρησιμοποιεί την περιβαλλοντοκτόνο μέθοδο του κυανίου. «Όχι» λένε η εταιρεία, ο δήμαρχος, οι εργαζόμενοι. Χρησιμοποιείται νέα τεχνολογία, η οποία περιορίζει στο ελάχιστο τις επιπτώσεις.
Τρίτο βάθρο, ο επενδυτής. Ορισμένοι λένε ότι πήρε αντί πινακίου φακής τα δικαιώματα εξόρυξης. Άλλοι λένε ότι του στοίχισε 11 εκατομμύρια και άλλοι μηδέν. Τόσο δύσκολο είναι να μάθουμε την αλήθεια; Ορισμένοι, μάλιστα, οι οποίοι αξιολογούν το τίμημα ως χαμηλό, λένε ότι πρέπει το Δημόσιο να εκμεταλλευτεί τον ορυκτό πλούτο στην περιοχή. Ακόμα κι αν αντιπαρέλθει κανείς τον ισχυρισμό αυτό ή, μάλλον, την πρόταση, αμφισβητώντας την επιχειρηματική ικανότητα του κράτους, το λογικό συμπέρασμα είναι ότι δεν αμφισβητείται η σκοπιμότητα της επένδυσης, αλλά ο επενδυτικός φορέας. Ας τον αλλάξουμε, τότε, αν αυτό είναι το ζητούμενο.
Αυτό που δεν είναι ζητούμενο, είναι να χάνεται η αλήθεια πίσω από τους καπνούς των καπνογόνων, των δακρυγόνων και των εμπρησμών από τους κουκουλοφόρους «αντάρτες πόλεων», οι οποίοι δρουν -παρεμπιπτόντως- και στο βουνό. Δεν με συνέχει κανένας φόβος περί επικειμένου εμφυλίου. Μάθαμε, αν όχι όλοι, τουλάχιστον όλοι πλην Χρυσής Αυγής, ότι τότε δεν υπήρξαν νικητές, παρά μόνο ηττημένοι. Σέβομαι απεριόριστα το κίνημα της πολιτικής οικολογίας, το οποίο, εν πολλοίς, υπερβαίνει το δίπολο Δεξιά – Αριστερά. Δεν σέβομαι, αντίθετα, «μου τη σπάνε», διάφοροι πεντακοσιομέδιμνοι, οι οποίοι παριστάνουν τους οικολόγους γιατί, απλούστατα, δεν θέλουν ανάπτυξη -ούτε στο βουνό, ούτε στη θάλασσα- επειδή τους «χαλάει» τη θέα. Προφανώς, οι κάτοικοι της περιοχής δεν είναι πεντακοσιομέδιμνοι, αλλά φτωχοί ζευγίτες.
Αυτοί αξίζουν και την αλήθεια και τον σεβασμό μας.
Αναδημοσίευση απο www.protagon.gr
