Είναι γνωστά τα στερεότυπα για τη Θεσσαλονίκη και τους ιδιωματισμούς της, που φυσικά δεν ισχύουν, αφού...
οι "μπαγιάτηδες", οι γνήσιοι δηλαδή Θεσσαλονικείς δεν είναι παραπάνω από το 1% του πληθυσμού της πόλης πλέον. Τέλος πάντων, κάποιοι συντηρούν τους μύθους περί "ερωτικής Θεσσαλονίκης", περί μπουγάτσας, καλαμακίων και λοιπών διαφορών με την Αθήνα (ποιά Αθήνα, που για να δεις Αθηναίο στην Αθήνα, πρέπει να τριγυρνάς μέρες κι αφού δεις καμιά κατοστή χιλιάδες Ινδών, Αφγανών και Πακιστανών, μπορεί να συναντήσεις το σπάνιο πουλί που λέγεται "γκάγκαρος /Αθηναίος".
Έγραψε λοιπόν πασίγνωστος -και καλός- ηθοποιός την παρακάτω χοντρομαλακία:
ρε αγόρι μου, άσ΄το δεν το ΄χεις. Υπάρχει και μπουγάτσα με τυρί και τυρόπιτα. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Η λέξη "μπουγάτσα" καθορίζει το φύλλο μέσα στο οποίο υπάρχουν διάφορα υλικά. Όλες οι μπουγάτσες έχουν το ίδιο φύλλο, αλλά διαφορετική γέμιση. Άλλες έχουν γέμιση κρέμα, άλλες τυρί, άλλες κιμά κ.λ.π.
Αντίθετα, τυρόπιτα είναι η πίτα που έχει μέσα τυρί, αλλά μπορεί να γίνει με διαφορετικά φύλλα. Για αυτό υπάρχει τυρόπιτα κουρού, τυρόπιτα σφολιάτα, τυρόπιτα στριφτή, κ.λ.π.
Άμα θέλουμε να φάμε μπουγάτσα, δηλαδή την ειδική ζύμη "μπουγάτσα", ζητάμε μπουγάτσα (με τυρί, με κρέμα κ.λ.π.). Άμα θέλουμε να φάμε τυρόπιτα, ζητάμε τυρόπιτα (κανονικήμε το μεσαίο φύλλο, σφολιάτα με το λεπτό τραγανό φύλλο, κουρού με το χοντρό φύλλο κ.λ.π.)
Έχουμε κι έχουμε κρύο, κάνεις και τέτοιο παγωμένο χιούμορ, μας πούντιασες (...ε;)
